فروشگاه لوازم پینگ پنگ

ستاره تنیس روی میز ایران از تمرین در پارکینگ منزل‌شان راضی بوده، چون معتقد است همان پارکینگ دو بازیکن المپیکی تحویل داده است.

جلال بابایی- شاید روزهایی که او تازه پینگ‌پنگ را به صورت حرفه‌ای در سطح ملی آغاز کرده بود، کمتر کسی فکر می کرد یک روزی ایران با بودن او نماینده‌ای جزء ۴۰ نفر اول دنیا داشته باشد، اما او با پشتکاری که داشت و زحماتی که مربیان، به خصوص پدرش کشید خیلی زود پله‌های ترقی را طی کرد و توانست نخستین پینگ پنگ بازی از ایران باشد که در المپیک پیروزی کسب کند.

اما این بالا رفتن بعد از مدت کوتاهی و به دلیل شرایطی که رقم خورد، متوقف شد و آن نوشادی که انتظار داشتیم، دیگر نبود و روز به روز سقوط او در رنکینگ جهانی بیشتر می‌شد و تا اینکه رتبه ۱۰۰ را رد کرد و پایین تر رفت.

نوشاد این روزها شرایط بهتری را پیدا کرده و با انگیزه بیشتری تمرین می‌کند. یکی از موضوعاتی که در مورد نوشاد همیشه مطرح بوده، حضورش در بوندس لیگا بوده است. او به نوعی آب پاکی را ریخت و اعلام کرد به دلیل شرایط ضعیف مالی آنجا، نمی‌تواند در این کشور بازی کند.

نوشاد عالمیان را آنها که از نزدیک با وی ارتباط داشته‌اند به خوبی می‌شناسند که تا چه اندازه کم حرف و از رسانه‌ها فراری است و به سختی می‌شود او را برای انجام مصاحبه متقاعد کرد، اما پس از مدت‌ها و قبل از اعزام به اردوی شرق آسیا دقایقی را نابغه تنیس روی میز ایران هم صحبت شدیم که گفت‌وگوی مشروح خبرگزاری فارس با وی را در زیر می‌خوانید:

فارس: نوشاد عالمیان در چند سال گذشته به چیزی که حقش بوده، رسیده است یا خیر؟

بعد از المپیک لندن فکر می‌کردم به من و رشته تنیس روی میز بیش‌تر توجه می‌شود، اما این‌طور نشد. فکر می‌کردم شرایط بعد از بردهایی که در المپیک کسب کردم، بهتر می‌شود. آن زمان بعد از دو برد می‌دیدم که چقدر این رشته مورد توجه قرار گرفته است، اما همانطور که گفتم به این رشته رسیدگی‌ای که باید می‌شد، نشد.

فارس: فدراسیون‌ها چه قدر در این مورد مقصر بودند؟

نمی‌خواهم بگویم فدراسیون قبلی بد کار کرده، اما آن زمان کم‌کاری کردند. همیشه هر سفری می‌خواستیم برویم، با مشکل مالی مواجه بودیم و بسیاری از اعزام‌ها هم لغو می‌شد.

فارس: این موضوع تا چه اندازه در انگیزه تو تأثیرگذار بود؟

نمی‌شود فقط تمرین کنیم و بازی نکنیم، مسلماً با مسابقه است که انگیزه ورزشکار بالا می‌رود. باید رقابت کنیم تا خودمان را محک بزنیم. مسابقه دادن نیاز به بودجه دارد، یک زمانی به‌ ندرت به مسابقات اعزام می‌شدیم، یادم هست که هر ۸-۷ ماه این اتفاق می‌افتاد، در حالی که تنیس روی میز رشته‌ای است که باید در یک سال حداقل ۸ مسابقه بدهیم.

فارس: اینکه می‌گفتند نوشاد در پارکینگ تمرین می‌کند، به تو روحیه می‌داد یا تضعیف روحیه بود؟

می‌‌توان هر دوی این موضوع را گفت، البته بیش‌تر به من روحیه می‌داد تا تضعیف آن. هنوز هم بیشتر اوقات در پارکینگ منزل‌مان با نیما تمرین می‌کنیم. واقعاً از این بابت خوشحالم که با این امکانات محدود و از پارکینگ، من و نیما المپیکی شدیم. در واقع آن پارکینگ دو بازیکن المپیکی تحویل داده است. خوشبختانه فدراسیون جدیدی که آمده خوب کار کرده و در این چند ماه برنامه‌ریزی مناسبی داشته است. قبلاً این‌طور نبود. به‌نوعی آرامش بچه‌ها بیش‌تر شده است.

فارس: چرا نوشاد به‌یک‌باره افت زیادی کرد؟

نیمی از این اتفاقات تقصیر خود من بود، چون آنچنان که باید تمرین نکردم و بخش دیگری به خاطر شرایط فدراسیون بود، چون وضعیتش مشخص نبود. آن‌طور که باید توجه نشد، فدراسیون باید ملی‌پوشان را حفظ کند، اما مدتی این‌طور نبود و بچه‌ها رها شده بودند. اگر من و نیما خودمان تمرین نکرده بودیم، شاید الان پینگ‌پنگ‌مان نابود شده بود. پدرم چون حواسش به ما بود، شرایط تمرین را فراهم و تشویق‌مان می‌کرد. پینگ‌پنگ رشته‌ای است که باید خیلی حرفه‌ای به آن نگاه کرد. زمانی که رنکینگم افت کرد، باید اعتراف کنم که خوب تمرین نکردم.

فارس: اما برخلاف تو، نیما برادرت در یکی، دو سال گذشته رشد جهشی داشت.

نیما در اردوی یک‌ماهه که در سوئد داشت، خیلی پیشرفت کرد. بعد از آن هم در مسابقات بلژیک توانست عنوان قهرمانی را از آن خود کند و همین موضوع باعث شد تا با انگیزه بیشتری ادامه دهد. نیما در این مدت خیلی خوب توانسته خودش را به سطح بالا رساند.

فارس: خودت در پیشرفت نیما خیلی تأثیر داشتی، نظرت چیست؟

من و نیما همیشه کنار هم بودیم، زمان‌هایی که با هم بودیم، به نوعی مربی او هم بودم و با او کار می‌کردم. در مجموع هر کسی که تلاش و تمرین کند به سطح خوبی می‌رسد.

فارس: در دو مسابقه قبلی هم تو را شکست داده است، ناراحت نمی‌شوی؟

اصلاً این‌طور نیست. شاید ۱۰ دقیقه بعد از بازی ناراحت شوم، اما بعد از آن این‌طور نیست.

فارس: در المپیک لندن به عنوان نخستین پینگ‌پنگ‌باز ایرانی توانستی پیروزی کسب کنی و این خیلی تأثیرگذار بود. فکر می‌کنی در المپیک ریو هم این موفقیت را ادامه بدهی؟

باید بگویم که می‌توان همانند المپیک لندن موفق بود و حتی از آن هم جلوتر رفت. تلاشم را می‌کنم که بهتر از قبل باشم، یک ماهی که قبل از المپیک در شرق آسیا اردو داریم، خیلی تأثیرگذار خواهد بود.

فارس: دوست داری بیشتر در خارج از کشور اردو داشته باشید یا بازیکنان خارجی به ایران بیایند؟

هر دو خوب است، هم باید خارجی‌ها به ایران بیایند و هم ما در اردوهای برون‌مرزی شرکت کنیم، چون همیشه فدراسیون نمی‌تواند ما را به اردوهای خارجی اعزام کند. همه چیز بستگی به شرایط دارد.

فارس: لیگ امسال را چطور دیدی، سطح خوبی داشت؟

نسبت به چند سال اخیر شرایط بهتری داشت، بازیکنان خارجی خوبی حضور داشتند و ملی‌پوشان ایرانی هم در تیم‌های مختلف پخش شده بودند. این موضوع جذابیت لیگ را بالا برد. تیم ما هم سوم شد. در مجموع لیگ خوب سودش به تیم ملی می‌رسد، هر رشته‌ای که تیم ملی خوبی دارد، اگر بررسی کنیم، می‌بینیم لیگش سطح مناسبی دارد. در کشورهای خارجی لیگ برایشان اهمیت بالایی دارد، آنها اردوی تیم ملی ندارند و در باشگاه‌ها تمرین می‌کنند، اگر این فرهنگ در ایران هم جا بیفتد، کمک زیادی خواهد کرد. من فقط در باشگاه پتروشیمی این موضوع را دیدم. این کار فشار کار فدراسیون را هم کمتر می‌کند.

فارس: چرا بعد از برادران عالمیان ستاره‌ای ظهور نکرد؟

واقعاً دلیلش را نمی‌دانم. بازیکنان جوان آن‌طور که باید، پیشرفت نکردند، من یک بازیکن را مدنظر دارم و آن هم امین احمدیان است که توانسته در یکی‌، دو سال گذشته خوب کار کند. بهراد عالمیان که از اقوام ما است و با من تمرین می‌کند نظرم را جلب کرده که می‌تواند خوب باشد، این تنها نظر من است. سبک جدیدی دارد و دفاعی بازی می‌کند، شاید هم در آینده عالمیان سوم باشد. جدیداً حریف تمرینی خود ما هم شده است، شاید چند وقت دیگر ما را هم شکست دهد. (باخنده)

فارس: می‌توانیم نوشاد را بعد از المپیک در رتبه زیر ۱۰۰ببینیم، یا خیر؟

تلاشم را می‌کنم. ان‌شاءالله رتبه بهتری را کسب خواهم کرد. ۳ مسابقه‌ای که قبل از المپیک داریم خیلی می‌تواند در رنکینگ‌مان تأثیر بگذارد، اگر خوب باشیم قبل از المپیک هم به زیر ۱۰۰ می‌رسیم. سقوط در رنکینگ آسان، اما صعود بسیار سخت است. متأسفانه در گذشته به مسابقاتی اعزام می‌شدیم که وقتی می‌باختیم، امتیاز از دست می‌دادیم و زمانی که می‌بردیم امتیازی نداشتیم، این هم به این خاطر بود که فدراسیون به دنبال این بود که فقط در مسابقات قهرمان شویم تا یک عنوان برای فدراسیون باشد.

فارس: پاره کردن رویه راکت در تورنمنت لوکزامبورگ هم برای تو دردسرساز شده است و حاشیه‌هایی را به‌وجود آورد. این‌کار از عصبانیت بود یا خیر؟

این کار به خاطر ناراحتی نبود، رویه راکت من بد چسبیده بود، می‌خواستم آن را عوض کنم، اما به‌یک‌باره داور دید و به من باخت فنی زد. چندین بار در مسابقات مختلف این کار را کرده بودم، اما داور ندیده بود. این‌جا با وجود اینکه خیلی مراقب بودم و پشتم به داور بود، اما داور این صحنه را دید، البته در آن مسابقات اصلاً فرم بدنی‌ام خوب نبود.

فارس: نوشاد عالمیان تا چند سالگی به مسابقات ادامه خواهد داد؟

اگر بدنم اجازه دهد، دوست دارم تا ۴۰ سالگی بازی کنم، البته تا ۴۰ سالگی برای تنیس روی میز معقول است. یک بازیکن خارجی در سن ۴۲ سالگی مقام چهارم المپیک را کسب کرده است.

فارس: با این شرایط که ستاره نداریم، به نظر می‌رسد تا ۵۰ سالگی هم بتوانید بازی کنید.

شاید آن زمان با عصا بازی کنم!

فارس: در زمان ریاست زارع‌پور می‌گفتند می‌توانیم روی سکوی آسیا برویم، خودت این موضوع را قبول داشتید؟

در آسیا کارمان خیلی سخت است، اما اگر روی هر چیزی تمرکز و تلاش کنیم، امکان‌پذیر است. رقابت با چینی‌ها در آسیا بسیار سخت است.

فارس: در مسابقات جهانی که سال گذشته در مالزی برگزار شد، تیم ملی ما چندان خوبی نبود، قبول داری؟

نه خوب بود، نه بد. یکی از علت‌های آن این بود که فدراسیون سروشکل پیدا نکرده بود، البته آنجا اگر مقابل صربستان پیروز می‌شدیم خیلی کارمان راحت‌تر می‌شد. دو هفته بعد از آنکه فدراسیون جدید آمده بود ما به مسابقات جهانی رفتیم. کلاً ۱۰ روز برای تمرین فرصت داشتیم.

فارس: داستان حضورت در بوندس‌لیگا به کجا رسید؟ مدت‌هاست روی این موضوع صحبت می‌شود.

خیلی دوست داشتم در این لیگ بازی کنم، اما متأسفانه شرایط مالی آنجا خوب نیست. تنها دلیلم در حال حاضر مسئله مالی است، چون دو سال هم آن‌طور که باید قرارداد می‌بستم، نبستم. اگر در بحث تأمین بودم، صد درصد به آلمان می‌رفتم. با تمام این تفاسیر باید دید در آینده چه اتفاقی می‌افتد.

فارس: به هر حال حضور در بوندس لیگا سطح بازی‌ات را بالا خواهد برد.

دقیقاً همین‌طور است. خیلی می‌تواند به من کمک کند، اما خب، همان‌طور که گفتم شرایط مالی هم برای من مهم است.

فارس: در مسابقات حساس چه کار می‌کنی تا آرامش لازم داشته باشی؟

کار خاصی نمی‌کنم. یک گوشه می‌نشینم و تمرکز می‌کنم.

فارس: در مازندران خیلی‌ها به کشتی و فوتبال هم علاقمند هستند، اگر سمت پینگ پنگ نمی‌رفتی، دوست داشتی کدام رشته را انتخاب کنی؟

درست است. مازندران قهرمانان زیادی در فوتبال و کشتی دارد، من از ۲، ۳ سالگی پینگ را آغاز کردم و به فوتبال هم علاقه زیادی دارم و شاید فوتبالیست می‌شدم.

*بهترین مقام و مدالی که کسب کردی چه بود؟

بهترین مقامی که خودم خیلی راضی بودم، دومی امیدهای جهان در مسابقات فینال تورهای جهانی بود.

* بدترین خاطره ورزشی ات؟

حواشی‌ای که در دو سه سال گذشته وجود داشت، اذیت کرد، اما خوشبختانه خاطره بدی از مسابقات ندارم.

فارس: و صحبت پایانی؟

امیدوارم وضعیت تنیس روی میز ما هر روز بهتر شود و بازیکنان مان بتوانند در آسیا و جهان نتایج خوبی را کسب کنند.