امتیاز این آیتم
  • 2.80 / 5 5
(5 votes)

تاریخچه تنیس روی میز در ایران

پینگ پنگ در ایران پیشینه‌ای نسبتا طولانی دارد اما در خارج از مرزهای ایران از قدمتی طولانی‌تر برخوردار است.

 پینگ پنگ در قرن نوزدهم در انگلستان متداول شد و پس از مدتی این ورزش توسط افسران انگلیسی به سایر نقاط جهان نیز انتقال یافت. این ورزش پیش از اینکه به نام پینگ پنگ شهره شود به نام‌های دیگری از قبیل گوسیما، پیم بام، ویف واف و تنیس داخل سالن شناخته می‌شد.

در سال ۱۹۲۶ فدراسیون بین‌المللی تنیس روی میز تاسیس شد و متعاقب آن در همان سال مسابقات جهانی پینگ پنگ با حضور ۷ کشور در لندن برگزار گردید. همانطور که ذکر شد افسران انگلیسی این ورزش را در تمام دنیا رواج دادند و در ایران نیز همین افسران پینگ پنگ را متداول کردند.

در سال ۱۳۱۷ در شهرهای آبادان، مسجد سلیمان و آغاجری که محل اجتماع خارجیان و افسران انگلیسی بود ورزش پینگ پنگ ظهور کرد. در سال ۳۲۴ ۱ برای نخستین بار مسابقات باشگاهی و دسته‌های آزاد با حضور خارجیان مقیم ایران برگزار شد و در ادامه این رشته بیشتر مورد توجه قرار گرفت.

در سال ۱۳۲۶ این فدراسیون به عضویت فدراسیون بین‌المللی پینگ پنگ درآمد و در همان سال جایزه نخست دوبل آقایان جهان به نام کاپ ایران در نظر گرفته شد. در سال ۱۳۳۲ برای نخستین بار مسابقات قهرمانی کشور در تهران برگزار شد و در سال ۱۳۴۶ تنیس از تنیس روی میز جدا شد و هر کدام به فدراسیونی مستقل تبدیل شدند. پس این اتفاق غفور آلبا به عنوان رئیس فدراسیون پینگ پنگ ایران منصوب شد.

تمامی رئیسان فدراسیون تنیس روی میز ایران از تاریخ تاسیس خود بدین شرح است:۱-آقاخان بختیار (۱۳۲۶ الی ۱۳۲۷) ۲-محمود حاجبی (۱۳۲۷ الی ۱۳۴۶) ۳-غفور آلبا (۱۳۴۶ الی ۱۳۴۸) ۴-محسن آروین (۱۳۴۸ الی ۱۳۵۰) ۵-امیر امین (۱۳۵۱ الی ۱۳۵۵) ۶-شاهرخ امیر ارجمند (۱۳۵۶ الی ۱۳۵۷) ۷-امیر میرصادقی (۱۳۵۸ الی ۱۳۵۹) ۸-رضا لواسانی (۱۳۵۹ الی ۱۳۶۰) ۹-علی اکبری آرمند (۱۳۶۰ الی ۱۳۶۳) ۱۰-احمد صفوی‌زاده (۱۳۶۳ الی ۱۳۶۶) ۱۱-علی اکبری آرمند (۱۳۶۶ الی ۱۳۷۰) ۱۲-محمد مجدآرا (۱۳۷۰ الی ۱۳۷۴) ۱۳-شاهرخ شهنازی (۱۳۷۵ الی ۱۳۸۸) ۱۴-محمد زارع‌پور از ۸۸ تاکنون

پینگ پنگ ایران در اولین میدان بین‌المللی که مسابقه‌های جهانی سال ۱۹۵۷ بود به مقام هفدهم مشترک در میان سی و سه تیم شرکت کننده دست یافت. علی‌رغم کمبود امکانات در آن زمان، تیم ایران در بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو به مقام سوم دست یافت. امیر احتشام زاده و هوشنگ بزرگ زاده چهره‌های بی رقیب آن زمان پینگ پنگ بودند. احتشام زاده در بین سال‌های ۱۳۳۲ تا ۱۳۴۸ دوازده بار قهرمان ایران شد. در بازی‌های آسیایی ۱۳۶۶ تیم ایران به مقام پنجم دست یافت و هوشنگ بزرگ زاده در رقابت‌های انفرادی مکان سوم آسیا را به چنگ آورد و صاحب نشان برنز شد.

بهترین عنوان ایران در تاریخ حضورش در رقابت‌های جهانی کسب مقام نهم جهان در سال ۱۹۶۳ است. در سال‌های ۱۹۶۵ (مقام دوازدهم)، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۱ (مقام شانزدهم) برای ایران به دست آمد. پس از چندین سال غیبت به علت پیروزی انقلاب اسلامی، تیم ایران در سال ۱۹۸۰ در قهرمانی آسیا شرکت کرد و به مقام یازدهم رسید. اولین حضور ایران در مسابقات قهرمانی آسیا به سال ۱۹۷۲ در پکن بر می‌گردد که در آن رقابت‌ها ایران به مقام هفتم دست یافت.

همچنین تیم‌ملی پینگ پنگ ایران با حضور در رقابت‌های جهانی پینگ پنگ مسکو در سال ۲۰۱۰ برای نخستین بار مقام ۳۵ تیمی جهان را پس از پیروزی انقلاب اسلامی کسب نمود.

پینگ پنگ ایران در المپیک

پینگ پنگ ایران برای نخستین بار در سال ۱۹۹۲ حضور در المپیک را تجربه کرد. ابراهیم علیدخت در سال ۱۹۹۲ با حضور در المپیک بارسلون نام خود را به عنوان اولین المپیکی تاریخ پینگ پنگ ایران ثبت نمود. پس از آن در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی مجید احتشام زاده نام خود را به عنوان دومین المپیکی پینگ پنگ ایران ثبت کرد. محمدرضا اخلاق پسند و افشین نوروزی نیز به ترتیب نمایندگان پینگ پنگ ایران در المپیک‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۸ آتن و پکن هستند

این را به اشتراک بگذارید:
پست قبلی چرا لوپ در تنیس روی میز مهم است
پست بعدی اهمیت تغذیه در تنیس روی میز

اضافه کردن دیدگاه